Dit was een mooie kans voor Aarschot om in overleg met en met de hulp van de vragende partij aan de slag te gaan. Een trage wegennetwerk is een troef die een stad kan uitspelen. Wandelaars en fietsers van Aarschot en van verder, zouden kunnen genieten van de prachtige Aarschotse natuur en heuvels. Een droom.

Het Aarschots bestuur nam de zaak niet au sérieux en de droom werd een nachtmerrie. De vraag om het trage wegennetwerk in ere te herstellen werd uiteindelijk via gerechtelijke weg afgedwongen. Zware boetes werden door de rechter opgelegd indien Aarschot in gebreke bleef. Aarschot bleef halsstarrig vasthouden aan het grote gelijk. De stad dacht dat het beter was om geld te pompen in rechtszaken en dure advocaten ipv geld te pompen in het trage wegennetwerk waarvan de Aarschottenaar en bezoekers van zouden kunnen genieten. Steeds onder het mom dat het de schuld is van een ander: van absurde rechters, van onredelijke activisten, … de eigen verantwoordelijkheid werd niet erkend. Naburige gemeenten hadden nochtans al bewezen dat oplossingen die voor iedereen werken bestaan en dat praten en samenwerken helpt.

Dit hele juridische geknoei heeft ervoor gezorgd dat Aarschot nu 1 650 000 euro betaalt om het geschil te beëindigen. Als de bevoegde schepenen - en bij uitbreiding het ganse toenmalige team van burgemeester en schepenen - op een andere manier hadden gereageerd, was de Aarschotse burger geen 1 650 000 euro lichter.

Aarschot investeert ondertussen in de trage wegen. Top! Wandelaars en fietsers kunnen nu al genieten van een aantal pareltjes van trage wegen.

Maar er is nog werk aan de winkel. We hopen dat de stad de nog lopende dossiers professioneel aanpakt en de beste oplossing zoekt. Dit is niet gemakkelijk maar de Aarschottenaar verdient dit.